Category: In Memoriam

Ter nagedachtenis

Edwige, die lieve oude dame die ons de weg wees.

Woensdag (18.07.2012), toevallig anders een clubdag maar door verlofperiode een gesloten lokaal, hebben we in het Crematorium Westlede in Lochristi, definitief afscheid genomen van ‘ons’ Edwige.
Opzettelijk vernoem ik geen familienaam omdat dat in de club niet gebruikelijk is. We zijn gewoon vrienden en vriendinnen en al hebben we heel slimme freaks en absolute beginners zijn we gelijken onder elkaar. Daarom ‘ons’ Edwige.
Er waren heel wat leden komen opdagen. Zelfs leden die we in maanden niet meer gezien hadden. Vooral vrouwen. Afscheid nemen doet vrouwen meer pijn. Treuren doen ze dieper.
Het afscheid was zeer sereen. Geen holle woorden, alleen treurnis om een lieve oude dame (81) die er nu niet meer is. Die sterk zal gemist worden. Zeker in onze computerclub. Haar computerclub.
Ja, we zullen je missen Edwige. Het klinkt als een cliché, maar is het niet. We zijn er zeker van dat je geliefd was bij iedereen in onze club. We hadden allemaal heel veel respect voor je. Voor je moed waarmee je je problemen te lijf ging. Want je had het er moeilijk mee, dat was wel duidelijk. Maar opgeven hoorde er blijkbaar niet bij.
Je broer dacht net hetzelfde over je toen hij een korte levensschets van je gaf tijdens de plechtigheid. Een nooit afnemende drang naar kennis door op heel late leeftijd nog het computerjargon machtig te willen worden. Drang naar wetenschap, kunst en technologie. Superintelligent, noemde hij je.
Wij kunnen dat gerust bijtreden al kennen we maar een klein stukje (5 jaar) van je blijkbaar heel interessante leven. Wat voor ons ruim voldoende was om je goed te leren kennen. Van jong tot oud, want je was niet de enige veteraan bij Format C. Oud worden is geen synoniem voor Alzheimer, maar voor drang om nog meer kennis op te doen. Dat heb je wel bewezen.
Edwige. We zullen je ons dan ook altijd herinneren aan een lieve, vriendelijke, geduldige oude dame die ons de weg wees om nooit de moed te laten zakken.

(Ouwe) Leon

Ter nagedachtenis

Marc en de ‘Wet van Murphy’
Wij, computergebruikers, kennen maar al te goed de ‘Wet van Murphy’, ofte:
wat mis kan gaan, zal mis gaan.
Marc heeft het aan den lijve ondervonden.
Het gebeurt zo dikwijls: iemand verslikt zich terwijl hij aan het eten is, hapt naar adem, maar wordt geholpen of komt gewoon vanzelf weer in de plooi. Iedereen kent wel zo’n verhaal. Ze worden verteld met respect voor de dood die even dichtbij was, maar verslagen werd. Die verhalen lopen altijd goed af. Hebben een happy end.
Niet voor Marc.
In die verhalen is er wel altijd een redder. Even van achteren vastpakken en opschudden en hop, de brok komt er weer uit. Het slachtoffer ziet even wat bleek, maar kan daarop lachen met het voorval.
Niet wat Marc betreft.
In de verhalen is er altijd een ‘held’ die de goede beslissing nam en daarna geloofd wordt om zijn aanpak.
Niet bij Marc.
Er was zelfs een dokter in de zaal toen Marc zich verslikte en in ademnood kwam. Maar die dokter stelde een verkeerde diagnose. Dacht dat Marc een hartinfarct had en deed hard haar best om Marc aan de dood te ontrukken. Haar was alles geleerd om slachtoffers in nood te redden.
Maar dat was bij Marc niet het geval.
Onze arme vriend viel in coma en zou daar nooit meer uitkomen. Wat kon mis gaan, zal misgaan, zei mister Murphy.
Wat een stom toeval. Duizenden overkomt het, negenhonderd-negen-en-negentig overleven het.
Maar niet Marc
Ik kan het nog altijd niet geloven dat ik Marc niet meer zal zien op de clubbijeenkomsten. Ik zal hem trouwens nog lang in mijn gedachten zien. Daar op die plaats waar hij altijd zat. Meestal tussen Etienne en Fernand.
Als we wekelijks de rij zullen afgaan en iedereen de kans geven zijn zeg te doen, zal ik na Geronimo, Willy 2 en Etienne, Marc zien zitten. Lachend, wat hij altijd deed want Marc amuseerde zich kostelijk tijdens de vergaderingen. Hij genoot van het bekvechten tussen mijzelf en Fernand. Van de stoute opmerkingen en gevatte antwoorden.
Ik zal die opgewektheid van Marc missen. Dergelijke mensen zijn de steunpilaren van een club. Geven ons het goede gevoel onder vrienden samen te zijn.
Maar vergeten zullen we hem niet. Daar zullen we voor zorgen. Ik heb trouwens een goed idee, waar iedereen het wel eens zal mee zijn. Op ons clubsouper wil ik de Gamerstrofee voortaan de MARC BEEL TROFEE noemen.
Ik denk dat dit een goede manier is om Marc niet te vergeten.

Leon

Ter nagedachtenis

Stapstenen
André, enthousiast, blij om het samenzijn
met zijn gezin, familie, zijn jonge en oudere
vrienden.

André helder van geest, vechtlustig,
moedig, leefde zo graag en intens.

André, lichamelijk verzwakt, genietend van
de laatste bezoekjes, gesprekken, telefoontjes,
mailtjes…

André, zijn vriendschap, zijn liefde: sterke
stapstenen waarop wij even stil en verdrietig
maar moedig verder gaan, wetend dat we in
ons hart altijd van André kunnen houden en dat
het goed was om samen te zijn.

Dank aan iedereen die ergens onderweg
een stukje leven met André deelde.

Lieve

Met dank aan Lieve Comeyne voor gebruik van de tekst.