Month: April 2018

Een stukje geschiedenis van Format C

Op de 2de dag van Het Scheppingsverhaal kwamen we pas bij de eerste bijeenkomst echt in contact met de club en de clubleden (sic). En dat viel, wat mij betreft, wel een beetje tegen.

In het kleine zaaltje, dat zeker groot genoeg want het handvol mensen dat aanwezig was kon makkelijk vergaderen aan twee tegen elkaar geschoven tafels, viel mij al vlug op dat de club geleid werd door twee mensen: Philip Vereecke, de voorzitter en Emiel Schalck die zowat manusje van alles was. Vraag mij niet wie – buiten Willy en Dirk DVD – de andere leden waren. Ik herinner ze mij niet meer en ze waren ook van geen betekenis voor de club. Philip was wel opvallend een autoritaire baas. Al vlug zou het mij duidelijk worden waarom Philip zo autoritair optrad en waarom de club zo’n eigenaardige naam had: SOS Service Computerclub.

SOS Service Computerclub was geen computerclub zoals een andere, al heb ik achteraf geleerd dat er veel vormen zijn van computerclubs. SOS Service was letterlijk het doel van de “club”: hulp verlenen aan mensen die in nood waren met hun computer. BETALENDE HULP.

Het lidgeld dat we betaalden, 800 frank, was een soort verzekering in geval van pech met de pc. Een soort Touring Wegenhulp voor de computer. Philip was daar de uitvinder en de baas van en van medezeggenschap van bestuursleden was er geen sprake. Philip had ook de kas en wanneer er geld nodig was, moest dat aan hem gevraagd worden. Een bijeenkomst was dan ook een soort vergadering van het zogezegd ‘bestuur’ en niet van leden.

Dat kon natuurlijk niet blijven duren en het verzet groeide.

De spanning is nu te snijden in dit bloedstollend verhaal en.. ik moet nu boodschappen gaan doen 🙂

Ouwe Leon

Een stukje geschiedenis van C Format C

In den beginne (zo beginnen alle scheppingsverhalen) was er een klein computerclubje dat radeloos op zoek was naar een plaats waar het zich kon vestigen. Ze mochten overal maar even verblijven en moesten dan weer op zoek naar een ander verblijf. Als het ware een tocht door de woestijn.

Dank zij ene Emiel Schalck – die nog een belangrijke rol zou spelen in de geschiedenis van de club – belandden zij in de Kring Kristus Koning waar zij zich eindelijk konden vestigen. Eens wat op krachten gekomen van hun zwerftocht, bleek dat van de oorspronkelijke leden er nog maar een handvol was overgebleven. Er diende dus dringend wat ondernomen te worden om de getalsterkte wat aan te vullen en dat probeerde men door het organiseren van een opendeurdag.

Die opendeurdag zou heel belangrijk worden voor de verdere geschiedenis van de club, al zou die, door noodzaak gedwongen, nog enkele keren van naam veranderen. In ieder geval bracht die opendeurdag drie nieuwe leden aan die geschiedenis zouden schrijven in wat eens Computerclub Format C zou worden.

Eén van die drie was ikzelf, Ouwe Leon. Tijdens een wandeling met mijn hond (wandelingen met mijn hond zijn altijd heel belangrijk geweest voor mij) zag ik op een raam een affiche hangen die aandacht vroeg voor die bewuste opendeurdag. Ik was toen aangesloten bij het OVCC (Oost Vlaams Computer Center) maar een club dichter bij huis leek mij wel wat. Ook omdat ik bij het OVCC niet echt aan mijn trekken kwam.

De tweede van de drie was onze huidige schatbewaarder Willy De Keyser. Die had op het internet, op een voorloper wat eens e-mail zou worden, een bericht gevonden over de opendeurdag en ondanks hij niet in de buurt woonde, maar in Nevele, kwam hij op de bewuste opendeurdag af.

De derde persoon die zich lid zou laten maken, was Dirk Van den Driessche. Dus niet onze huidige voorzitter Dirk Van Nieuwerburg. Ik weet niet meer waar Dirk VDD een spoor gevonden had van de opendeurdag, want ook hij woonde niet in de buurt, maar in Gavere. In ons scheppingsverhaal kunnen we het misschien over de drie hebben als de 3 Koningen, want met uitzondering van Ouwe Leon kwamen ze van “heinde en ver”.

Geen van de drie besefte toen dat ze een grote rol zouden spelen in de clubgeschiedenis van Format C, vooral dan de eerste twee: Leon en Willy. Maar alle drie zijn ze nog altijd lid van de club en de oudst aangesloten clubleden.

Geen van de drie ontmoette een van de anderen op de opendeurdag, die doorging in het kleine zaaltje waar soms de KAV-vrouwen vergaderen, maar ze lieten zich wel alle drie lid maken van de club. Enkele dagen later ontving ik een telefoontje van Emiel Schalck, met wie ik gesproken had tijdens de opendeurdag, die mij vroeg: of ik tijd had om even bij hem te komen? Wat kon, omdat hij amper 500 meter van hem vandaan woonde. Toen ik bij hem kwam, bleek daar nog een persoon te zijn die hij uitgenodigd had, Willy De Keyser. Toen we de deur uitgingen waren we allebei bestuursleden geworden van S.O.S. Computerclub, zoals de club toen heette. Wat voor een functie Willy had weet ik niet meer (Willy kan ze me laten aanvullen), maar ikzelf was ‘Verantwoordelijke uitgever van het clubblad’ geworden.

Tot hier het eerste deel. De Bijbel is ook niet in één keer geschreven. 🙂

Ouwe Leon