Een stukje geschiedenis: merkwaardige figuren
Emiel Schalck was een van de pioniers van onze club. ‘Miele’ hoorde zelfs bij de Founding Fathers van wat ooit Computerclub Format C zou worden. Als stichtend medelid van SOS Service Computerclub. Direct bij het toetreden tot de club van Willy en mijzelf, koos hij volledig onze kant om de vereniging uit de private service-kring te halen. Hij is ook lang een van de steunpilaren en hardste werkers van de club geweest. Tot hij opeens verdween. We hebben maanden zijn voorzittersstoel vrijgehouden tot we beseften dat we hem nooit meer zouden zien.
Aan zijn verdwijnen is een lang verhaal verbonden dat ik niet kan schrijven. Miele verdween niet uit de club omdat hij het niet meer zag zitten met ons, of dat hij de computer beu was. Het leek wel een love-story op late leeftijd waarbij hij keuze’s diende te maken: de vrouw of de computer en Gent of Ninove. Een geschiedenis waar buiten ikzelf, weinig clubleden weet van hebben. Zelfs nadat we, door zijn lange afwezigheid, een andere voorzitter moesten kiezen, heb ik nog gedacht dat Miele terug zou keren. Zeker toen hij mij nog vroeg om foto’s te komen maken van het kerkelijk huwelijk met zijn nieuwe vrouw. Wat ik ook gedaan heb.
Ik ben lang zeer close geweest met Emiel Schalck. Het klikte direct tussen ons en samen hebben we wat afgelachen. Miele was trouwens een sympathiek figuur, een gezelschapsmens. Samen met Willy waren we lange tijd de steunpilaren van de club. Bijna dagelijks had ik contact met hem en niks was hem te veel voor de club. Hij was vriend aan huis en zijn vrouw Magda werd zelfs een goede vriendin van mijn vrouw. Helaas, het bleef niet duren.
Familiaal was Miele minder gelukkig en uit respect voor mijn oude vriend, wil ik daar niet dieper op ingaan. Het is een verhaal apart. Een droevig verhaal. Dat nog altijd veel vraagtekens oproept. Al ken ik veel details van het verhaal. Opeens bleef Miele weg van de wekelijkse bijeenkomsten. Aanvankelijk met veel (gemaakte) excuses. Waar hij erg goed in was..
Wij hebben het dan maanden moeten doen zonder de aanwezigheid van onze voorzitter. Tot wanneer we verplicht waren de knoop door te hakken met het besef dat we hem voor goed verloren hadden. Op onze jaarlijkse Opendeurdag deed hij ons nog eens opkijken door ons een bezoek te brengen, vergezeld van een vrouw. Enkele weken later zou hij me, via de telefoon, vragen om foto’s te nemen van zijn kerkelijk huwelijk. Ik werd daardoor totaal verrast, maar stemde toe. In de kerk van Zwijnaarde, waar buiten mijzelf en enkele mensen die bij de huwelijksmis betrokken waren, geen levende ziel was. Erg raar!
Voor aanvang van de dienst vroeg hij mij om hem de foto’s enkele dagen later te bezorgen bij hem thuis. Om samen met zijn vrouw gezellig de trouwfoto’s te bekijken. Zover is het nooit gekomen. Dezelfde avond telefoneerde hij en vroeg of hij het filmpje met de opnames, mocht komen afhalen. Met als excuus: hij en zijn vrouw ze zo vlug mogelijk wilden zien.’s Anderendaags belde hij me op om mij enthousiast te vertellen dat ze buitengewoon mooi waren. Daarna heb ik van hem nooit meer iets van hem gehoord.
Ik heb Miele een tijd erg gemist in de club. We hadden als bestuursleden bijna dagelijks contact. De club bestond voor ons zeven dagen in de week. Zonder Miele was het voor mij hetzelfde niet meer. Willy was er nog wel en Kristof en Dirk hadden ondertussen het wegvallen van Miele meer dan voldoende ingevuld. De club was, en dan vooral wat het bestuur betrof, sterker geworden. Volwassener, en wat kennis van computers betreft, veel rijker. Maar er was slechts elke woensdag contact. De club was voor mij nog maar een club van één dag in de week.
Een hele tijd later deden geruchten de ronde dat hij gescheiden was en weer in Gent woonde. Maar dat bleken loze geruchten. Toevallig zag ik in november, tijdens de jaarlijkse autocontrole Eric. Een oud-clublid, dat eveneens in Ninove woont. Hij had daar Miele al ontmoet aan de arm van een vrouw, van wie hij veronderstelde dat het zijn vrouw was.
Enkele weken geleden heb ik nog een poging gedaan om Miele via het internet op te sporen. Ik vond slechts één spoor. Dat er in feite geen was: een bezoek van Emiel Schalck aan de website van Turnhout Web Cam in … 1999. Toen hij nog in onze club was. Verder komt hij nog tweetal voor bij Google: in de geschiedenis van onze club op onze Clubblog. Ook heb ik het vroegere e-mailadres van Miele ingetikt: schalck.emiel@telenet.be, Met als enig resultaat als antwoord: dit e-mailadres bestaat niet meer.
Ouwe Leon