Een stukje geschiedenis: het laatste stukje.
Mijn taak zit erop. Ik denk dat ik alles geschreven heb wat er te schrijven valt over Computerclub Format C. Misschien dat ik ooit nog eens terugkom op een voorvallertje, of iets dat uit mijn directe memorie ontsnapt was en opeens weer in mijn geheugen verschijnt. Dan meld ik dat wel. Beloofd!
Ik kan geen ‘einde’ boven dit verhaal zetten omdat de geschiedenis van Computerclub Format C niet af is. Een niet afgewerkt verhaal, omdat de club momenteel springlevend is en hopelijk nog veel jaren actief zal zijn. Heel wat van onze leden die deze geschiedenisverhalen gelezen hebben zullen het spijtig vinden. Dat heb ik ervaren.
Ik vind het ook heel spijtig dat ik geen grote stukken heb kunnen schrijven over Dirk, Kristof, Willy en Fokke. Dat kan helaas niet. Hun ‘story’ is immers nog niet ten einde! Ik kan hen alleen maar loven om wat ze tot nu toe gedaan hebben.
Willy ken ik het langst. Hij en Dirk Van den Driessche werden lid toen ikzelf aansloot bij het toen SOS Service Computerclub. Aanvankelijk heb ik ook veel fysieke steun gehad aan Willy. Bij mijn start bij SOS had ik wel al een hele tijd met een computer gewerkt, maar kende er in feite niks van. Ik kon een artikel schrijven, maar dat was ook al. Bij het kleinste voorval, stond ik met de mond vol tanden. Toen ik Willy leerde kennen bij SOS, was ik de trotse eigenaar van een Pentium 100 opgetuigd met Windows 95. Een pc die mij veel miserie bezorgde en het af en toe liet afweten. Willy is mij toen thuis komen helpen al ligt Nevele nu precies niet naast mijn deur. Uiteindelijk bleek het een moederbordcontroler te zijn die het geleidelijk aan liet afweten.
Ik heb Willy dan goed leren kennen. Stille Willy. Hij zegt niet veel, maar, geloof mij, hij weet heel veel en hij kan heel veel. Ik zit ook graag naast Willy op de clubbijeenkomsten. Hij is een beetje een tegenpool van mij: rustig, bescheiden en gesloten. Iemand waar men kan op rekenen.
Dirk is zowat een buur van mij. Woont amper drie huizen van mij af. Maar vooraleer hij lid werd van onze club, kende ik hem alleen van zien. Meer niet. Nadat ik toevallig met hem in gesprek kwam hoorde ik dat hij een computerfreak was. Iemand die we in de club goed konden gebruiken. Waarop ik hem bleef aanklampen om zich lid te laten maken. Wat hij uiteindelijk ook deed.
Ik heb hem dan in de club leren waarderen als een onverschrokken hardwarefreak. Ik denk dat hij alles aandurft wat hardware betreft: een Formule 1-piloot op een moederbord. Wat mij ook bevalt bij Dirk, is dat hij zich nooit kwaad maakt. Zeker niet op mij. Want soms heb ik nogal een stoute tong. Maak ik opmerkingen die kwaad bloed kunnen zetten. Maar die pareert Dirk met een glimlach.
Kristof, onze Goeroe, onze spirituele leraar en gids, lijkt wel met een glimlach geboren. Altijd vriendelijk, altijd opgewekt. Het zonnetje op onze bestuursvergaderingen. De man die alles weet over computers. Wat hij wel zal ontkennen. Iemand waar ik tegen opkijk. Wat in mijn geval niet vlug gebeurd. Hij doet mij altijd denken aan een tekst van een liedje van Peter Blanker : “’t Is moeilijk bescheiden te blijven Wanneer je zo goed bent als ik.” Maar Kristof slaagt daarin met glans. Wie zou voor zo iemand geen groot respect hebben?
En Fokke, ja, die ken ik nog niet zo lang. Met Fokke heb ik al een paar kleine aanvaringen gehad. In feite onbelangrijke aanvaringen. Zal zeker wel te maken hebben gehad met mijn supergevoelige zieltje. Waarop ik dan zwaar overdreven beslissingen kan nemen. Foutje in mijn karakter. Ik ben altijd zo geweest. Toen ik studeerde noemden mijn klasgenoten mij al ‘L’enfant terrible’ en het is er met oud worden beslist niet beter op geworden.
Maar Fokke is zo goed als onmisbaar geworden voor de club. Dat heb ik hem trouwens al gezegd. Neem Fokke weg en de club zal een zware crisis doormaken. Goed, ik weet het wel: het kerkhof ligt vol met onmisbare. Maar toch… Het komt dus wel goed met Fokke. Vriendelijke jongen. Aangenaam in de omgang. Met veel computerkennis en met heel veel inzet.
Computerclub Format C betekent heel veel voor mij. Ik heb er heel veel geleerd, maar het belangrijkste is voor mij toch de vriendschap die ik er gevonden heb. Belangrijker dan de kennis die ik er vergaard heb.
Ouwe Leon